نویسنده: گوهری مقدم، ابوذر ؛ مددلو، رامین ؛
چکیده: سیاست خارجی ترکیه در دوران حاکمیت حزب عدالت و توسعه از سال 2002 تا 2015 دو دوره متفاوت را پشت سر گذاشته است.ابتدا یا پیروزی حزب عدالت و توسعه در انتخابات پارلمانی سال 2002 ترکیه سیاست خارجی این کشور از گرایش صرف به غرب و بی توجهی به خاورمیانه،به اولویت دهی به خاورمیانه همراه با توجه به غرب تغییر رویه داد.براین اساس دولت ترکیه ابتدا به سیاست تنش صفر با همسایگان روی آورد اما با بروز بحران در کشورهای سوریه و عراق این سیاست تنش زدا جای خود را به دخالت در امور داخلی این کشورها و در نتیجه تنش زایی در منطقه خاورمیانه داد.چرایی این تغییر پرسش اصلی این پژوهش است و جهت یافتن پاسخ آن،با استفاده از نظریه روزنا و تقسیم عوامل پنج گانه وی به دو دسته عوامل ریشه ای و روشی،تلاش شد تا اصول و مبانی نظری سیاست خارجی این حزب از درون عوامل محیطی و جغرافیایی،تحت عنوان عوامل ریشه ای،استنتاج شود.این پژوهش بر این فرض است که سیاست خارجی ترکیه در دوران حاکمیت این حزب ذیل مفهوم عثمانی گرایی قرار دارد.اما حوزه عمل این مفهوم توسط شاخصه هایی برآمده از عوامل محیطی و جغرافیایی محدود می شود.
منبع: پژوهش های راهبردی سیاست تابستان 1395 – شماره 17 رتبه: علمی-پژوهشی/ISC (22 صفحه – از 121 تا 142 )
