نویسنده: برزگر، ابراهیم ؛ بیات، مصطفی ؛
چکیده: تساهل و مدارا در جامعه اسلامی یکی از مهمترین ابزارهای تحقق اهداف و آرمان های اسـلامی اسـت کـه در اولین وهله یک امر انسانی است که امور و شئون زندگی انسان را در بر می گیرد. در اندیشه سیاسی اسلام ، حوزه های اعمال تساهل و مدارا به سه حوزه ، اخلاق سیاسی، رفتار سیاسی، قانون گـذاری و تشـریع احکـام ، تقسـیم مـی شـود. تساهل و مدارا شاکله اصلی حاکمیت و سیاست داخلی علی(ع ) را تشکیل می دهد. با نگـاهی بـه ارزشـمندترین سـند موجود در اسلام بعد کلام الهی، یعنی نهج البلاغه ، براساس نگاهی آماری می بینیم که در مجموع این دو مقوله به طور مستقیم و غیر مستقیم ١٣٢بار در این کتاب ارزشمند دیده می شود. براساس خطبه ها ، نامـه هـا و کلمـات قصـار نهـج البلاغه و نیز گزارش ها و روایات تاریخی، حضرت علی(ع ) به عنوان امام و خلیفه مسلمین آنجایی که حـق و حقـوق خود باشد، اهل تساهل و مدارای تام می باشد ولی در مقابل ، حضرت در بازسـتادن حـق مـردم ، اجـرای احکـام دیـن وحدود الهی و… تساهل به خرج نمی دهند و کسانی را که در این راه کوتاهی کنند، مورد نکوهش قرار می دهند.( این مقاله مستخرج از رساله دکتری می باشد.)
منبع: تاریخ (دانشگاه آزاد اسلامی واحد محلات) بهار 1395 – شماره 40 رتبه: علمی-پژوهشی/ISC (23 صفحه – از 29 تا 51 )
