نویسنده: علاءالدینی، پویا *؛ جمشیدی نسب، مریم ؛
چکیده: در این مقاله، پروژۀ مسکن مهر شهر جدید پرند، از منظر حق به شهر جماعت‌های شکل‌گرفتۀ جدید، ارزیابی می‌شود. داده‌های مورد نیاز در دو نوبت، یک بار در سال 1391 هنگام بهره‌برداری و اسکان اولیه و بار دیگر در سال 1394، گردآوری شده است. روش تحقیق کیفی است. جمع‌آوری اطلاعات از طریق مشاهده، مصاحبه با دست‌اندرکاران و ساکنان و بررسی اسناد صورت گرفته است. یافته‌ها حاکی از آن است که تأمین سرپناه ارزان‌قیمت در حومۀ شهر الزاماً تأمین‌کنندۀ عدالت نیست و احتمال دارد بر میزان برخورداری بهره‌بران از حق به شهر اثر منفی بگذارد. از جمله ممکن است در قبال بهره‌مندی از سرپناه ملکی فرصت‌های اشتغال برای بسیاری از آنان کاهش بیابد. از آنجا که طبق پیشنهادهای طرح جامع مسکن جدید قرار است به جای مسکن مهر فعالیت‌های جدیدی برای تأمین مسکن کم‌درآمدان اجرا شود، بهتر است در صورتبندی این تمهیدات تجربۀ پروژه‌های مسکن مهر در نظر گرفته شود. به ویژه، دست‌اندرکاران باید هنگام تهیه و اجرای برنامه‌های مسکن کم‌درآمدان خدمات جانبی و دسترسی‌های مورد نیاز (مانند اشتغال، آموزش، بهداشت و سایر خدمات شهری) را در کانون توجه قرار بدهند.
منبع: توسعه محلی (روستائی-شهری) پاییز و زمستان 1394، دوره هفتم – شماره 2 رتبه: علمی-پژوهشی/ISC (18 صفحه – از 241 تا 258 )
Mehr Housing and New Communities’ Right to the City: A Case Study of the Parand Project
Author: Pooya, Alaedini*; Maryam, Jamshidinasab;
Abstract: In this article, we assess the Mehr Housing Project carried out in the new city of Parand near Tehran in terms of the right to the city. The required information was collected in two periods—once in 2012 at the time of the first settlements in the project’s housing units and another time in 2015 when most units were occupied. Field work for the study benefited from a qualitative approach—including observation, interviews with the project authorities, and interviews with residents, and a desk review of available documents. Findings indicate that provision of inexpensive shelter may not necessarily ensure equity, as housing ownership in this way may negatively impact residents’ right to the city. Among other things, employment opportunities may become scarce for the new communities. Iran’s new Comprehensive Housing Plan calls for the replacement of Mehr Housing Project with new low-income housing initiatives. Yet, this change of path requires better insights into earlier experiences with the Mehr Housing Plan. Indeed, it is necessary that policy-makers take into consideration the need for side services and opportunities— including employment, education, healthcare, and urban services.