نویسنده: هزار جریبی، جعفر ؛ صفری شالی، رضا ؛
چکیده: تامین اجتماعی به معنای اعم خود همواره یکی از آرزوهای بشر بوده است ؛ به طوری که انسانها همیشه دغدغه زندگی آرام و مطمئنی را داشته اند که عاری از «رنج و نگرانی» باشد؛ تا در پرتو آن فرصت یابند به جنبه های متعالی تر زندگی بپردازند و در هنگام تلاش برای کسب معاش، چشم انداز آیندهای مبهم آنها را نگران و آشفته نسازد. در دنیای امروز، این آرمان دیرین در تحقق تامین اجتماعی و به ویژه در نظام کارآمد بیمه های اجتماعی و حمایت و مساعدتهای اجتماعی جست وجو میشود. مقولاتی که موضوع اصل ٢٩ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران را به خود اختصاص داده و بر لزوم تحقق آن تاکید شده است. در پژوهش حاضر، با بهره مندی از روش کیفی، و به شیوه تحلیل گفتمان با مبنا قرار دادن عدالت اجتماعی ،« لاکلاو و موفه » و « نورمن فرکلاف » به روش تحت عنوان نشانه مرکزی، درصدد « تامین اجتماعی » به عنوان دال شناور و پاسخ گویی به سوال اصلی این نوشتاریم که حاکی از آن است که گفتمان عدالت حاکم بر مقوله تامین اجتماعی در چهار دولت پس از انقلاب، دولت دفاع مقدس (دولت موسوی)، دولت سازندگی (دولت هاشمی)، دولت اصلاحات (دولت خاتمی) و دولت اصول گرای عدالت محور (دولت احمدی نژاد)، به چه شکل قابل ترسیم است؟ یافته های تحلیل گفتمان حاکی از آن است که دال ذیل گفتمان کلان انقلاب اسلامی، در قالب نشانه ،« عدالت اجتماعی » شناور مسدود شده اشت و مفصل بندی آن در قالب « تامین اجتماعی » مرکزی نشانه هایی اصلی چون، برخورداری آحاد جامعه از حمایت های بیمه ای و امدادی (البته با رویکرد حداقلی به مقوله تامین اجتماعی در گفتمان دفاع مقدس و در نظر گرفتن ساختار نظام جامع تامین اجتماعی در گفتمان اصلاح طلبی)، برخورداری از حمایت های اجتماعی و بیمه ای (در قالب تدوین چهارچوب نظام تامین اجتماعی) در گفتمان سازندگی و برخورداری از حمایت های بیمه ای و توانبخشی(در قالب رویکرد چند بعدی به مقوله تامین اجتماعی) در گفتمان اصول گرای عدالت محور شکل گرفته که مبین خط سیر متفاوت دولت های پس از انقلاب در تحقق عدالت اجتماعی برآمده از تامین اجتماعی در کشور می باشد.
منبع: برنامه ریزی رفاه و توسعه اجتماعی تابستان 1394 – شماره 23 رتبه: علمی-پژوهشی/ISC (50 صفحه – از 1 تا 50 )
