نویسنده: عزیزی، محمد مهدی*؛ مرادی، محمد ؛
چکیده: به دنبال تحولات ایجادشده در اثر رشد شتابان شهرنشینی، از جمله ضرورت ها در رسیدن به عدالت فضایی و توسعهشهری پایدار می توان توجه به تأمین مسکن مناسب برای اقشار متنوع جامعه دانست. عدم توجه به عدالت فضایی درفرایند برنامه ریزی مسکن، می تواند بروز مشکلات فراوان، از جمله نارضایتی شهروندان و ناکارآمدی برنامه ها را در پیداشته باشد. شهر اسلامشهر به عنوان یکی از شهرهای مهم استان تهران، امروزه با مشکلاتی در زمینه های عدالت درحوزه مسکن مواجه است که موجب کاهش زیست پذیری آن شده است. هدف پژوهش حاضر، ارزیابی عدالت فضایی درقلمرو مسکن در شهر اسلامشهر و ارائه راهبردهایی برای ارتقای آن می باشد. روش پژوهش از نوع تحلیلی و بهره گیری ازروش های کمی است. تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون تی تست، رتبه بندی مناطق بر اساس مدل تاپسیس و تکنیکتحلیل سوات برای ارائه راهبردها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهند که اکثریت شاخص های عدالتفضایی مسکن در مناطق اسلامشهر پایین تر از سطح متوسط قرار دارند. بر اساس نتایج مدل تاپسیس، منطقه 1 اسلامشهرمطلوب ترین منطقه از نظر برخورداری از عدالت مسکن است. در این منطقه، معابر و مسیرهای پیاده از کیفیت مناسبیبرخوردار بوده و از نظر دسترسی به خدمات شهری وضعیت مطلوب تری دارد. نامطلوب ترین وضعیت در بین مناطق مربوطبه منطقه 4 می باشد که از جمله مهمترین دلایل آن می توان به قدمت بالای ابنیه، سهم بالای بناهای مخروبه، شبکهمعابر نامناسب، فقدان دسترسی به حمل و نقل عمومی، و کمبود فضای سبز اشاره کرد. سایر یافته های پژوهش عبارتنداز: ضرورت به کارگیری راهبرد انطباقی برای تامین خدمات سکونت در مقیاس های عملکردی، راهبرد اقتضایی برای ایجاداختلاط کاربری ها به منظورایجاد محیط سرزنده، راهبرد تدافعی برای ساماندهی نظام کاربری ها و راهبرد تهاجمی برایتقویت مشارکت مردمی.
منبع: معماری و شهرسازی آرمانشهر پاییز 1400 – شماره 36 رتبه علمی-پژوهشی (وزارت علوم/ISC (16 صفحه – از 240 تا 255 )
10.22034/aaud.2021.233469.2222
Spatial Equity in Urban Housing (Case Study: Eslamshahr, Iran)
Author: Mohammad, Mehdi Azizi*; Mohammad, Moradi;
Abstract: Following the vast urban expansion created by the growth of urbanization, paying attention to housing needs, housing quality and access to affordable housing for all has become one of the crucial issues in the area of urban planning. The human life platform is on the path to achieve spatial justice and sustainable urban development, which has led to many problems, including citizens’ dissatisfaction and the consequent abandonment of neighborhoods and cities. Eslamshahr, as one of the important urban centers in Tehran province, today faces various problems such as areas of inequality in housing, which has reduced its viability. The purpose of this research is to investigate and evaluate the spatial equality in the housing domain in this city in order to provide strategies for its promotion. The research method is mainy-analytical. Bases on this, 382 residents of Eslamshahr were randomly selected to complete the questionnaires. Data analysis was performed using T-test in SPSS software and six district of the city were ranked based on TOPSIS model. Finally, the SWOT analysis technique was used to provide strategies for promoting spatial justice in the housing area of Eslamshahr. The research findings show that most of the indicators of housing equality in Eslamshahr are lower than the average level. District 1 with TOPSIS score of 0.910 and District 4 with TOPSIS score of 0.105 have the lowest rank in Eslamshahr housing areas have their own. In addition, the adaptive strategy of providing residential services at different performance scales (W11O8), the contingency strategy of mixing areas to create a lively environment (S4T7), the defensive strategy of organizing user systems especially at night to increase visibility (W8T5) and Strengthening public participation (S2O6) as one of the most important strategies for promoting justice in the housing sector is another finding of the present study.